Cusco - nog niet af

Op 19 november komen we aan in Cusco, na een busreis van 15 uur. De hele busreis zijn we over kleine landweggetjes de bergen door gezigzagt. Van een paar honderd meter hoogte in Huacachina naar 3360m hoogte in Cusco. ´s Nachts is het moeilijk koud in de bus, waardoor ik de absurde hoeveelheid kleding die ik in me handbagage heb gestopt, allemaal over elkaar heb aangetrokken en ik mijn sjaal gebruik als deken. Zodra de zon opkomt is het binnen twee uur mega heet in de bus, alle kleren kunnen dus weer uit, en wij weten duidelijk niet wat we willen. Een paar uur voor aankomst doen ze toch de airco aan; dat is aardig van ze.
Linda en Doug (de twee backpackers die met ons vanaf Huachachina vertrokken) geven aan dat zij in het Loki Hostel verblijven in Cusco. Voornamelijk omdat je op rekening drinkt/eet in Loki en ze hun rekening kunnen doorzetten van Loki Mancora, naar Loki Cusco, naar Loki La Paz, omdat ze beroofd zijn van hun bankpas, waarvan hun nieuwe pas trouwens al twee weken verblijft op het postkantoor in Lima. Die Spaanse punctualiteit toch. Maar de Loki klinkt als een chill hostel, dus wij gaan ook die kant op. Loki is een heel groot hostel (vooral breed, overal één etage), met een groot bargedeelte en groot open gedeelte in het midden van het hostel, met hangmatten, pingpongtafel, voetbaltafel. Prima plek om ons voor wat langere tijd te vestigen. We installeren ons en eten wat bij de bar (alles op rekening jippie). Ik ga vroeg slapen en michiel gaat nog stappen, waarbij ik´s ochtends een beetje boos op hem word omdat hij om zes uur nog niet thuis is en ik niet weet waar hij is; help ik lijk net een overbezorgde mama.

De komende twee dagen doen we heel rustig aan. Op de 20e lunchen we met wat mensen die we in Lima hebben ontmoet. Nathalie en Kyra zijn naar Cusco gegaan om twee maanden vrijwilligerswerk te doen en Johny gewoon ook om rond te reizen. Het is heel leuk om ze weer te spreken. We nemen een uitgebreid 3-gangen lunch voor 12 solos (3,5 euro; bizaarrr goedkoop). Smiddags schrijf ik reisverslagen en skype ik met papa en mama. ´s avond komen Nathalie en Kyra naar de Loki om drankjes te doen. Ik speel voor het eerst Smashcup, waar ik absoluut niets van kan, dus ik mag uiteindelijk de beker in het midden adten, waar een lekker kunstmatige supstantie inzit; wodka/apflekorn ofzoiets. Daarna speel ik voor het eerst ever Beerpong, waar ik iets beter in ben, maar alsnog grandioos in verlies. Ook heeft Loki een eigen drankje, Bloodbomb genaamd, absoluut dodelijk spul. Dit krijg ik aangeboden nadat tafelvoetbal ook niet helemaal mijn talent blijkt te zijn. De spelletjes zitten me niet zo mee vandaag, maar het is stik gezellig en ik spreek veel andere backpackers. Om twee uur duik ik toch maar mijn bed in.
De volgende dag spenderen Michiel en ik samen in de stad. We willen een trektocht gaan doen richting Machu Picchu en orienteren ons bij verschillende reisburea´s, voordat we toch maar gewoon bij Loki de tocht boeken. We besluiten om de Salkantay trek te gaan doen. Hij schijnt best heftig te zijn. Vooral omdat je naar hoger dan 4000m klimt en omdat het regenseizoen is, dus zal het veel regenen en sneeuwen en gewoon rot weer zijn. Maar ach wij houden wel van een beetje outdoor uitdaging. De rest van de dag lopen we meerdere keren de heuvel waar Loki op ligt op en af, om steeds geld bij te pinnen, de tocht te betalen, daarna weer naar beneden om materiaal en eten in te slaan te voorbereiden. Na een paar uur ben ik al helemaal moe van die stomme heuvel en de ijle lucht. Dit word nog wat de komende dagen. ´s avonds krijgen we nog een korte briefing en we liggen om 9uur op bed, want de volgende dag moeten we om 4.30u present staan om te vertrekken voor Salkantay.

Op de 22ste beginnen we met de trek.´s ochtends veel te vroeg worden we opgehaald. Gelukkig mogen we eerst nog een aantal uur in een bus zitten en kunnen we nog even slapen. In Mollepata beginnen we met lopen. We hebben een groep van 10 mensen: twee meiden uit New York (waarvan de ene de ander aan het opzoeken is en nog nooit van haar leven een berg beklommen heeft), drie uit Brazilie (die de dag ervoor zijn aangekomen vanuit Rio, waar het 40graden was. Hier vinden ze het dus best wel koud en hebben ze wat last van de hoogte), twee uit Israel, een duitser (met een bizar grote zware rugtas, maar dat deed hij expres als zijn persoonlijk uitdaging) en wij twee. Voordat we beginnen mogen we een extra tas van 5kg per persoon inleveren, die op de paarden gaan. Wel chill, want dan hoef je met minder de berg op. Ook krijgen we nog voor dat we vertrekken meteen opties aangeboden voor de dag. We kunnen zoals gepland de eerste dag 1000m opklimmen en dan in het kamp aankomen of we mogen de eerste 700m in een auto doen (wat maar een uurtje duurt). Door de tijdwinst die we hieruit halen kunnen we smiddags 300m op naar een gletsjermeer. Nou die keuze was snel gemaakt. Optie 2 it is! Dus na eerst te hebben geslapen in de bus, kunnen we nu nog even verder met de auto. Als we de auto uit moeten, moeten we nog drie uur lopen naar het basiskamp waar we lunch zullen hebben. De weg is voornamelijk plat, de zon schijnt. Tot dusver is de Salkantay nog niet echt zwaar te noemen.
Na de lunch krijgen we nog een uurtje om het eten te laten zakken en om een middagdutje te doen en daarna lopen de berg op naar het gletsjermeer, wat echt supermooi is. Het ligt in een soort krater en het water is spiegelglad. De kale/soms gegroeide bergen om je heen, de gletsjerberg voor je en dan het meer er tussenin wat een blauw/groen kleur is. Heel erg mooi. Het heeft iets weg van een Lord of the Rings landschap, waar iedereen het eigenlijk ook mee eens is. En de rest van de trek worden ook alle grapjes hierop gebaseerd. Onze ukkie tourgids word onze hobbit, omdat we vaak in een groep van 5 a 7 lopen (de brazilianen hebben wat moeite met de hoogte dus blijven vaak achter) zijn wij de fellowship, jessica (een new yorkse) koopt de volgende dag een wandelstok en zij word Gandalf en wanneer we iets van een hoorn in de verte horen roepen we met zijn alle: oh no, the orcs are coming!
Eenmaal terug bij het basiskamp worden de tenten opgezet waar we snachts gaan slapen. Het is donker geworden en er is een lange houten tafel waar we met zijn alle aan kunnen zitten. We krijgen popcorn voorgeschoteld en in het licht van twee kaarsen die op tafel staan, gaan we met zijn alle kaarten. Heel gezellig. Na anderhalf uur krijgen we eten van de kok, waarbij het bizar is hoe hij zoveel eten kan produceren in zo´n primitief keukentje met één pitje. Maar lekker dat het is! Daarna vroeg naar bed. De volgende dag moeten we weer om vijf uur op.

De tweede dag begint de klim naar de Salkantay. De top die we beklimmen ligt op 4600m en vanaf het kamp moeten dus 700m omhoog klimmen. Best wel zwaar in de ijle lucht, maar de zon schijnt en (net zoals mama ons vroeg heeft geleerd) gaan we in een vast staptempo langzaam maar zeker omhoog. Het landschap is heel mooi, vooral kaal, maar om je heen zie je verschillende gletsjers. Een uitzicht wat je normaal niet zou zien als het bewolkt zou zijn, dus we zijn erg dankbaar voor het mooie weer. Michiel die rent af en toe als een berggeit omhoog om even extra bergtopjes mee te pakken. Wij verklaren hem allemaal voor gek. Op een gegeven moment bedenk hij dat hij zijn tas ergens heeft laten staan. Ik loop gestaag door en hij rent terug om het te halen en binnen 10minuten haalt hij mij alweer in. Die jongen heeft energie te veel. Eenmaal op de top plof ik neer met een vast voornemen om nooit meer op te staan, maar helaas we moeten die dag nog 1700m afdalen. We nemen een korte pauze waarbij de gids het een en ander verteld over de Inca cultuur en de verschillende routes en paden die hier door deze bergen naar Machu Picchu lopen. Ook staan er verschillende torentjes op de top, gemaakt van drie of vier rotsstenen. De gids verteld dat dit de manier van de Inca´s was om de Pachamama ( moeder aarde) en de Salkantay berg te bedanken en te eren. Het torentjes zijn soort van kleine offers waarbij ze onder de torentjes cocabladeren of andere offers achterlaten, want de salkantay is gletsjer, gletsjer is water en water is leven.
Na de korte pauze beginnen we de afdaling van 700m naar de lunchplek, waar we te laat aankomen. Snel eten en meteen weer door. We moeten hierna nog een afdaling van 1000m die ongeveer 4 uur moet duren. Hierdoor zouden we dus pas om half7 bij het kamp zijn. Het begint ondertussen te regenen, dus we haasten ons de bergaf. We lopen heel erg snel en trots als we zijn bereiken we binnen 2,5 uur het kamp al. De knieen doen we een beetje pijn na deze forse, snelle afdaling. Omdat we zoveel zijn afgedaald kwamen we tijdens de wandeling ook door de pre-jungle. Weer heel veel groen, veel hoge en veel verschillende soorten bomen. De kampeerplek waar we uitkomen is geweldig. Deze ligt op het punt waar twee rivieren bij elkaar komen in een soort T-splitsing en we hebben dus uitzicht over meerder valleien; heel gaaf. We dumpen onze spullen en besluiten dat het tijd is voor een biertje, lekker!
Wij krijgen weer eerst popcorn voorgeschoteld en twee uur later ons diner. We kunnen het het beste vinden met de twee new yorkse meiden, Tanni en Jessica, en met de duitser, David. We hebben vandaag ook voornamelijk met zijn vijven gehiked, terwijl de andere van de groep een ander tempo aanhielden. We zitten met zijn vijven ook lekker aan het bier en zijn vollop aan het kletsen; heel gezellig.
Ik heb wel best medelijden met de Brazilianen, want zij hebben echt last van de hoogte en krijgen daardoor ook veel last van hun maag. Ze hebben al 24 uur ook niet echt met het eten mee gedaan en slapen vooral heel veel. Ze hadden dan ook besloten om vanaf het basiskamp vandaag met de paarden omhoog naar de top te gaan. Hiervoor moesten ze met zijn drieen dan 300solos betalen, maar toen ze echt net onderweg waren zijn twee van de Brazilianen van hun paard afgegooid. Daarna wilde ze niet meer op dat beest natuurlijk, dus moesten ze alsnog omhoog lopen. En omdat ze dus veel te laat waren, zijn ze door gids ook de rest heengejaagd, met hun buikpijn en hun hoogteziekte, om voor het donker op het nieuwe kamp te zijn. Best heel sneu.

De derde dag mogen we nog eens ....

Nog een laatste toevoeging over ons "reiskarma". In Huachachina is dat een beetje misgegaan. Michiel had al heel erg pech toen hij in Paracas met een gehuurde fiets de woestijn inging waarbij hij eerst verdwaald raakte, daarna de kaart wegwaaide en toen ook nog de fiets kapot ging. Ik ben in huacachina anderhalf uur beziggeweest met fotos backuppen en sorteren maar toen we na het sandboarden gingen douchen (waarbij je natuurlijk heel je tas weer overhoop gooit en hem vervolgens in het donker weer herpakt) ben ik mijn lekker warme noorse sokken kwijt geraakt (sorry mama) en mijn usb-stick. Vervolgens in Cusco had ik 100 solos (ongeveer 30euro) in mijn kussensloop gestopt om het daar veilig op te bergen. Maar mijn bed was helemaal doorgezakt dus ben ik van bed gewisseld, daarbij de 100solos vergeten, de schoonmaakster heeft het oude bed verschoond en daarbij waarschijnlijk de fooi van dr leven gevonden. Toen ik eenmaal weer in het hostel kwam, was die 100solos dus mooi weg. Best wel jammer. En wat nog het meest rotte was, vooral voor Michiel dan, is dat op de eerste dag van de Salkantay zijn super-technische fotocamera (die hij voor deze trip had gekregen) kapot is gegaan. Vet balen, want dat ding maakt de mooiste foto´s en nu wil de cameralens er niet meer uitkomen. Extra balen omdat je zo´n uber luxe ding natuurlijk wil gebruiken voor op Machu Picchu. Dikke jammer, maar helaas, na drie dagen vanalles proberen blijft die een error aangeven.