Madrid en Lima

Daar staan we dan. Op het vliegveld van Brussel, onderweg naar onze eerste stop in Madrid. Michiel heeft gevraagd of ik een paar weken mee kom backpacken in Zuid-Amerika en daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen :) Samen lopen we de douane door en ik ben toch best wel zenuwachtig, vier weken samen met Michiel alleen en dan nog twee weken in me uppie in Brazilie. Backpacken, hoe gaat me dat bevallen? Het word vast ontzettend gaaf.
De vlucht naar Madrid verloopt voorspoedig. We landen 45 minuten te vroeg, best prima die spaanse op-tijd-heid. Al betwijfel ik of ze dat gaan volhouden.Terwijl we landen bedenken we ons dat we wel zin hebben in een burgertje van de Mac. Na 10 minuten zoeken, zitten we lekker te eten en bedenken we opeens: Ohja de koffers!! Oeps (sorry mama ;) Dit begint goed! Snel lopen naar de ophaalband, gelukkig liggen ze er nog. Het zijn ook echt de laatste twee die er nog op liggen, maar niemand heeft ze gejat.
's avonds checken in in ons hostel, we gaan lekker uiteten, drinken sangria en doen nog een extra drankje in een ierse pub. De volgende de vlucht naar Lima. We zijn niet supervroeg op het vliegveld, waardoor het vliegtuig al zo vol zit, dat we niet naast elkaar kunnen zitten. Tijdens het met-plastic-inpakken van onze koffers worden we voor de eerste keer opgelicht. Wij snappen ook heus wel dat we eigenlijk minder zouden moeten betalen, maar we hebben niet echt zin om met een Spaanse man, die toevallig net even geen engels snapt, in discussie te gaan. Dan maar drie euro meer betalen.

Aangekomen in Lima worden we opgehaald door het hostel, wat best fijn is aangezien het al donker is en we een beetje schrikachtig zijn van alle spookverhalen over berovingen etc. Eenmaal bij het hostel dumpen we onze spullen en gaan we op zoek naar een ATM. We staan nog geen twee seconden op straat te turen naar de kaart of we worden aangesproken door een Peruviaanse man die verrassend goed (vloeiend) engels kan. Een half uur later zijn we op de hoogte van alle spots waar we zeker naartoe moeten in Lima maar ook zeker in Peru. Als we hem mogen geloven is Peru het meest fantastisch land ever en is eigenlijk elke bezienswaardigheid een must-see, maakt niet uit waar die zich in het land begeeft. Vooral alle archeologische spots (die er heel veel zijn) waarover hij gepassioneerd verteld, moeten we eigenlijk allemaal gezien hebben.
Eenmaal bij de ATM aangekomen blijkt geen enkele debit- of creditcard van ons te werken. Balen! Ik heb honger! En dorst. Ik ben moe. En we hebben geen geld. Dit word bedelen. Na vijf verschillende banken te hebben geprobeerd, meerdere keren op en neer naar het hostel te zijn gelopen voor het wifi (creditcard activieren is ook handig) hebben we eindelijk succes en krijgen we geld uit de muur. We jubelen, schreeuwen en springen van geluk. Iedereen op straat kijkt ons raar aan. Om 23.00 zitten aan ons avondeten, een broodje subway, jummie.

Onze eerste dag in Lima gaan we het historisch centrum bezoeken. We hebben besloten om de bus richting het centrum te pakken. Een hele ervaring. Aan bushaltes doen ze niet echt, al staat er soms wel aangegeven waar je niet mag opstappen. Het is de bedoeling dat je langs de weg staat, je hand uitsteekt en hopelijk de bus pakt die ook de richting opgaat die jij wil. Eenmaal in de bus is het echt een show waar je naar kijkt. Je hebt de buschauffeur die zich een weg probeert te banen tussen de jungle dat verkeer heet (aan strepen op de weg doen ze niet echt. Dat gaat van links naar rechts naar midden op de weg en ondertussen constant toeteren, want dat helpt... niet). Verder heb je een tweede busmedewerker die uit de deur hangt en als een soort van verkoper constant aan het roepen is en zoveel mogelijk mensen de bus in probeert te krijgen, alsof hij daar een commissie voor krijgt. Iedere halve minuut stappen er dan wel weer nieuwe mensen in als de bus stiltstaat voor een stoplicht of achter een andere auto of bus die ook net zo hard toeteren of aan te geven dat ze erdoor willen. Chaos alom!
In het centrum lopen we wat rond. Er zijn een aantal mooie pleinen, we worden uitgebreid aangesproken op straat waar ons verschillende producten worden aangeboden, waaronder wiet, want ach we komen toch uit Nederland en we bezoeken de catedraal. Hierbij krijgen we een tour die verrassend uitgebreid is en we worden rondgeleid in de vele kapellen, cryptes, het altaar en het museum. De tafel en stoelen waar 300 jaar geleden de onafhankelijkheidsverklaring is getekend staat er nog steeds, er zijn verschillende cryptes die pas een jaar geleden ontdekt zijn. En omdat Lima een stad is waar vaak aarbevingen zijn, blijkt dat de hele cathedraal van hout is gebouwd, wat het flexibeler tegen de trillingen zou moeten maken. Ook zijn er verschillende putten onder de kerk ( 4m diep en 2 m breed) die de trillingen van de aarbevingen beter zouden moeten geleiden. Bizar hoe zo'n kerk dan zolang geleden is gebouwd en ze toen al bedacht hadden en de technologie wisten ervoor, dat zoiets tegen de aarbeving en het instorten van de kerk zou moeten helpen.
Na de tour in kerk lopen we naar chinatown. Ik heb nog noooit zoveel mensen bij elkaar gezien. We zien letterlijk drie chinezen, misschien dat niet eens, maar er zijn duizenden en duizenden Peruvianen op de straat. Chinatown in Lima bestaat voornamelijk uit markten die zo groot zijn of gewoon in elkaar vergroeid zijn. De markten zijn overdekt en er zijn honderden winkeltjes. En met winkeltjes bedoel ik een ruimte van 6 vierkante meter, drie muren en een deur met onmogelijk veel spullen erin. Die mensen zitten dus de hele dag in zo'n warm claustrofobisch hok en proberen hun spullen te verkopen aan de duizenden mensen die daar langskomen (wij zijn ook de enige twee blanke mensen in een zee van peruvianen). Naast het doolhof van honderden winkeltjes en straatjes zijn er op straat ook nog honderden peruvianen te vinden die allemaal iets verkopen. Van waterflesjes en pindas tot aan truien, boeken, houten planken voor aan je muur etc. Alles is hier te koop. Terwijl wij denken een weg te kunnen vinden uit de meute van mensen, komen we bij de grote weg waar een nieuwe markt begint. Er hangt een bordje boven: maximale capaciteit (slecht) 2080 mensen. We zoeken een bus en gaan naar huis. Wat een dag aan indrukken.

De volgende dag bezoek ik een huaca (ruines) samen met een nederlandse meid van het hostel, terwijl michiel gaat surfen. De huaca is niet super boeiend. Eigenlijk een hoop stenen en een open ruimte met aarde waar vroeger blijkbaar een plein was. De rest van de dag lees ik rustig een boekje en slaap ik mijn jetlag eraf. 's avonds ontmoeten we twee canadese meiden van het hostel, Kyra en Natalie, en een duitse jongen, Johhny. We spelen kaartspelletjes met zijn allen en drinken een aantal biertjes en het lukt ze om me over te halen om de volgende dag toch te gaan surfen.

Toen was ik dus verplicht om mee te gaan surfen. We deden met zijn vieren een intro-les, kyra, nathalie, johhny en ik. En het surfen viel me alles mee. Het water was niet heel koud en het surfen ging best goed. Op het droge moesten we de techniek oefenen om op te staan. Daarna mochten het water in en kwamen er twee instructeurs mee. Zij gaven aan wanneer je moest pedelen en ze gaven je daarna een duw, waardoor je de snelheid had om op de golf te blijven en dus kon opstaan. Wat een aantal keer lukten, ik was trots op mezelf :) De rest van de middag zijn we op het strand gebleven. Michiel en Nathalie zijn nog een tweede keer de zee ingegaan. Ik had er de spierkracht niet meer voor en bleef dus met de andere twee chillen, boekje lezen en mega hard verbranden. Het was dan bewolkt, maar dat houd de zon hier niet tegen. Met zonkracht 11 kun je smeren wat je wil, je zult hoe dan ook verbranden. Ik had dus een mooi tomaat-hoofd. De peruvianen schijnen zich met factor 60 in te smeren, dus misschien moet ik die ook maar gaan aanschaffen.
's avonds gingen we met zijn vieren weer biertjes drinken en drankspelletjes spellen in het hostel. Om half 1 besloten we dat we toch nog een taxi zouden pakken om een leuke kroeg of club op te zoeken. Een australisch koppel haakte ook nog aan, we deden wat dansjes en ik heb mijn eerst pisco sour op (de peruviaanse cocktail). Om 4uur thuis na een geslaagde avond.

Op vrijdag besluit ik dat ik het wel heb gezien in Lima. Zoveel is er niet te zien. Michiel gaat nog een dag surfen en ik pak de bus naar Paracas. Drie dagen in zuid-Amerika en ik ga alweer in me eentje reizen. Aah, Spannend! :) In een haast pak ik mijn tas in en ga opzoek naar een taxi. Die snapt het adres niet helemaal wat ik hem doorgeef, maar met wat spaanse woordjes uit de lonely planet komen we er helemaal uit. Doordat hij een stuk langer moest rijden dan gepland, geef ik hem nog wat extra geld. Hij word boos en probeert in het spaans duidelijk te maken dat hij vind dat ik hem veel meer geld moet geven. Ja doei! Prijs is afgesproken, geld is op. Dus ik loop het busterminal binnen. Busticket is zo geboekt en de bus waar ik in zit is de meest chillste ooit. Een busrit van 4uur, ik krijg een stoel die tot 160 graden naar achter kan en ik krijg lunch geserveerd. Dit bevalt mij wel. Op naar Paracas.