Zuid-kust Peru

In Paracas aangekomen probeer ik de weg te vinden naar wat blijkbaar het centrum is. Paracas is een mini klein dorp, aan de kust, met waarschijnlijk niet meer dan 50 huizen. Aangezien het in de woestijn is, is de plek waar ik uitstap ook een geimproviseerde, van golfplaten en karton gemaakte halte langs een grote weg. Fijn dit. Ik volg de hoofdweg en ik word bijna meteen door een Peruviaanse jongen aangesproken, Joel, die me verscheidene toeren probeert te verkopen. Een van die toeren wilde ik ook eigenlijk gaan doen de volgende dag, naar het Paracas national reserve, dus eigenlijk best wel handig. Ook wil die meteen weten of ik al een hostel heb, want hij weet er nog wel een aan te raden (van de vier hostels die Paracas rijk is). In het begin vind ik Joel nogal een beetje opdringering. Echt zo´n verkoopman, bah. Maar naarmate de dagen in Paracas verstrijken en ook eerder al in Lima, besef je eigenlijk dat Peruvianen dit gedrag vaak vertonen, maar het helemaal niet opdringering bedoelen. Ze verkopen van alles, maar als je nee zegt is dat ook meteen prima. Ze zijn heel echt gastvrij en vriendelijk en zodra ze zien dat je je weg naar iets zoek willen ze je helpen. Als je loopt te verbranden dan bieden ze je hun 100-factor zonnebrand aan, die voor hun waarschijnlijk mega duur is en toen Michiel en ik een aantal dagen later een toer wilde boeken bij Joel, die er niet was, werden we binnen gehaald bij het winkeltje van de buren en die gingen voor ons Joel bellen om te zorgen dat we toch bij hem konden boeken (ookal boden deze mensen precies dezelfde toer aan). Peruvianen werkte superhard, van smorgens vroeg tot s avonds laat. Best bizar en bewonderwaardig hoe zij arbeidsethiek en vriendelijkheid hebben.

Om terug te komen op mijn verhaal. Joel onderschept me dus op straat en raad me een hostel aan, Kokopelli, waar hij me voor de handigheid ook meteen even naartoe loopt. Het hostel is super relaxt. Het ligt aan het strand en er is een groot gedeelte buiten om te eten, te borrelen, met een eigen bar en happyhour praktisch de hele dag. Mijn kamer heeft de meest fijne matras die ik ooit in een hostel heb gehad. De hele plek heeft een geweldige vibe.
Ik bestel bij de bar wat te eten en schuif bij een tafel aan met een aantal andere backpackers. Die weten me te vertellen dat er vanavond een feest is hier in de bar en dat ik er absoluut bij moet zijn, want er komt ook een DJ en alles. Eigenlijk wilde ik vanavond vroeg naar bed, maar goed met een feest in de achtertuin kan ik toch niet slapen. Rond een uur of 9 komt de DJ even langs, maar besluit dat er te weinig mensen zijn dus hij vertrekt weer. Van een gast uit Alaska krijg ik mijn eerste biertje, terwijl hij vol trots aan iedereen laat zien dat zijn maat zo compleet rood-violet verbrand is. De sfeer is heel erg chill en de mensen achter de bar geven geregeld gratis shotjes weg, waar dan iedereen vrij enthousiast opaf komt stormen. Ik klets nog met een aantal backpackers van de hop on- hop off bus en om 2uur ga ik naar bed.

De volgende dag vertrek ik 's ochtends vroeg voor een toer naar het National Reserve die ik bij Joel heb geboekt. Het National Reserve is grotendeels een woestijn ( de droogste blijkbaar van de wereld) die aan de kust ligt waardoor er ook prachtige kliffen te zien zijn. Met een groep van alleen maar spaans'sprekende rijden we in een busjes door de woestijn waarbij je geregeld stopt om uitleg te krijgen (voor mij doet hij dat in het engels) over de fossielen die zoveel miljoen jaar oud zijn en om fotos te maken. De natuur is prachtig en ik kijk mijn ogen uit. Ik heb zelden zoiets moois gezien. Tijdens een van de vele foto-momentjes word ik aangesproken door een groep mensen uit Lima: of ik met hun vriend op de foto wil? Uiteindelijk maken ze er een wedstrijd van dat ze allemaal met mij op de foto hebben gestaan, in verschillende groepformaties en met vijf verschillende camera's. Dit duurt ff, maar er worden geregeld grapjes over en weer gemaakt. Een van de jongens komt naar me toe, omdat hij bevestiging wil dat hij op Russel Crowe lijkt, ook al is die kaal. Als ik hem terug geef dat hij meer op Bruce Willes lijkt, moeten ze ook allemaal wel lachen. Tijdens de overige plekken die we bezoeken word ik meteen in hun groep opgenomen en dat is erg leuk. Ze spreken redelijk Engels voor spanjaarden en ook tijdens lunch ben ik welkom bij hun. Ik krijg uitleg over de verschillende typische Peruvianse gerechten, aangezien ik niets van de kaart snap. En twee jongens van de groep ruzieen de hele middag over wie mijn vriendje mag zijn. Ookal geef ik aan dat ik bezet ben, ze vinden toch dat je wel een extra vriendje kan hebben in Peru ook. En terwijl we weer in de bus op de terugweg zitten hoor ik ze achter me schreeuwen: Marion, I miss you already. Ik geef natuurlijk niet toe ;)

Eenmaal terug in hostel tref ik michiel na een paar uurtjes. Die had niet het beste reiskarma vandaag. Hij was met een fiets de woestijn ingegaan: de kaart was weggewaaid, hij was verdwaald, zijn fiets was kapot gegaan. Beetje balen voor hem. 's avonds gaan we samen uiteten, regelen we een toer bij Joel voor de volgende dag en aangezien er bij het hostel niet veel te doen is gaan we vroeg ons bed in.

Op zondag (17-11, ik loop enigzins achter met dit verslag) doen we een boottoer naar de eilanden, waar veel wildlife te zien is. We zien pinguins, wat best bizar is aangezien het hier 25graden is, maar deze komen hier blijkbaar terecht omdat de onderstroom erg koud is. We zien superveel zeeleeuwen, zeehonden en honderden en honderden vogels. Je zou kunnen denken dat de eilanden witte rotsen hebben, maar dit is alleen maar zo omdat die vogels alles hebben ondergescheten, ongeloofelijk. Eens in de zoveel tijd komen er dan ook Peruvianen om al die poep van de rotsen af te raspen, een leuk werkje ongetwijfeld, wat ze dan weer gebruiken voor de akkerbouw.
Na twee uur varen zijn we weer terug met de boot en chillen we de rest van de middag bij het hostel. In een hangmat aan het strand, met mijn mobiel en wifi weet ik mij prima te vermaken. Het is hier zo chill en mooi, dat ik eigenlijk nooit meer weg wil. Maar helaas eind van de middags pakken we de bus naar Huacachina, wat een uurtje verderop ligt. Huachachina is een klein dorpje rondom een oase midden in de woestijn. Het is letterlijk een meertje/oase met een rij huizen erlangs, max 20. De bergen rondom deze oase zijn 200m hoog en als je bovenop de "duin" staat dan zie je bergen zand zover het oog rijkt.

Op maandag gaan michiel en ik aan het eind van de middag sandbuggyen en sandboarden in de woestijn. Om ons smiddags te vermaken besluiten we dat het een heel slim idee is om, om 12uur smiddags ( op het heetst van de dag) zelf een duin te beklimmen. 200m omhoog in het zand blijkt toch best vermoeiend en halverwege krijg ik koppijn van hitte en geef ik maar op en ga ik weer terug in mijn hangmat liggen.
De ervaring in de woestijn met de sandbuggy en sandboarden is echt superrrr vet. Onze driver rijd de buggy mega snel door de duinen heen, waardoor je het gevoel hebt alsof je in een achtbaan zitten. Binnen de auto word je van links naar rechts gegooid, iedereen gilt als hij supersteil naar beneden een duin afrijdt; het is geweldig. Na een half uur gereden te hebben mogen we gaan sandboarden. Het blijkt toch niet helemaal op snowboarden te lijken (omdat je op je achterste been moet staan ipv op je voorste), waardoor constant valt. Er word ons dus geadviseerd om op je buik te gaan. Bizar! Je ligt op je buik op je board, met je been zet je af en face forward sjees van zo'n duin af die goed een zwarte piste zou kunnen. Gevaarlijk? Nee. Zandhappen? Ook niet. Wel super super vet! Mijn hoofd is rood van het gillen als ik beneden kom. Ik wil nog een keer! Uiteindelijk komen we zes keer een duin af, twee keer extra nog omdat we met onze groep heel snel zijn. We sluiten de avond af met het kijken naar de zonsondergang in de woestijn, wat iets onbeschrijfelijks is. De natuur hier aan de zuid-kust van Peru is zo mooi. Paracas was geweldig, maar dit was wel de kers op de taart. Zo prachtig heb ik het nog nooit gezien en eigenlijk is het onbeschrijfelijk hoe mooi de zonsondergang in de woestijn is, als je het zelf nog nooit hebt gezien. De verschillende kleuren, de lange schaduwen, al dat zand. Genieten!

Na deze geweldige ervaring gaan we op weg naar de bushalte waar we de 15-urige bus naar Cusco pakken. De bus is slechts 2,5 uur te laat. Gelukkig hebben we gezelschap van twee andere backpackers die ook deze bus pakken. Er worden nog wat biertjes gehaald bij de dichtsbijzijnde supermarkt en zo komen we die twee uur best door. De "full-bed" stoelen in de bus zijn waarschijnlijk breder dan de business seats in een vliegtuig en ze kunnen bijna helemaal plat. Heel fijn. We gaan weer op weg naar Cusco.